In Khmer Literacy, I have learn a lot about different Khmer poems that has been made in the past. There are different kind of poems and we are working on different kind of poem to publish a Khmer poem book in this November, 2018.
នៅក្នុងថ្នាក់ភាសាខ្មែរ ខ្ញុំបានសិក្សាអំពីប្រភេទកំណាព្យខុសៗគ្នា ដែលបានបង្កើតឡើង តាំងពីសម័យបុរាណមកម្ល៉េះ។ កំណាព្យខ្មែរទាំងអស់មានប្រភេទខុសៗគ្នាច្រើន ហើយពួកខ្ញុំកំពុងតែ ធ្វើការទៅលើកំណាព្យទាំងនោះ ដើម្បីបង្កើតកំណាព្យខហខ្មែរ នៅក្នុងខែវិច្ឆិការ ឆ្នាំ ២០១៨ នេះ។
ឯណាវប្បធម៌ខ្មែរ
ពេលនេះបានផ្ដើមបទកាព្យដែលមានគ្មានអ្នកដឹង
កំណាព្យនឹងកាព្យជិតបាត់ដែលផុតពីលោកា
កំណាព្យគ្មានអ្នកវាចាដូចបាត់ពីហត្ថា
ព្រោះកុមារគ្មានម្នាក់ណាដឹងបទកាព្យដប់មួយ។
កំណាព្យបន្សល់វប្បធម៌ដែលមានមិនអាចបាត់
មិនអាចចាត់ឲ្យអ្នកណាមកយកធ្វើជាភួយ
ទាល់តែខ្មែរជាតិឯងចេះរក្សាថែមទាំងជួយ
ហើយមកព្រួយខ្លាចវប្បធម៌បាត់បង់ដោយមិនដឹង។
វប្បធម៌បានសាងដើម្បីជាតិសាសន៍អច្ឆរិយៈ
មិនឲ្យលាក់បង្កប់ទុកដូចបាត់គ្មានគ្រោងឆ្អឹង
វប្បធម៌រលត់ដូចជាតិរលាយគ្មានអ្នកពឹង
នៅកំហឹងដែលស្ដាយក្រោយថាបាត់បង់ជាតិខ្លួន។
ពេលដឹងក្ដីគ្មានស្គាល់អ្វីស្គាល់តែវប្បធម៌គេ
ក្បាច់គ្មានថ្នេរក្បាច់របស់គេមកយកធ្វើជាសួន
លម្អតាមផ្ទះភ្ជាប់តាមប្រាណថានោះស្អាតសំសួន
ឯមាសស្ងួនបានបំភ្លេចវប្បធម៌ដែលមានស្រាប់។
ដើរឈរអង្គុយមានក្បាច់ដើរស្រាច់គឺមានក្បួន
ក្បាច់សំសួនមានអត្ថន័យអាចយល់មិនបាច់ប្រាប់
ក្បាច់ទន់ភ្លន់មានភ្លេងបុរាណគ្មានអ្នកធ្វើត្រាប់
ក្បាច់សម្រាប់ឲ្យថ្លៃតែគ្មានន័យក្នុងភ្នែកស្ងួន។
សំឡេងប្រពៃកំណាព្យស្នាដៃដោយលម្អិត
មិនចំរឹតតែចេញពីចិត្តពិតយ៉ាងសមសួន
មិនបានថាតែប្រថ្នាឲ្យមានដើមហើយជួន
ដែលប្រស់ប្រួនប្ដូរគំនិតថែរក្សាវប្បធម៌។
មានតែនិយាយមានតែហត្ថាទុកផ្លាស់ប្ដូរ
ហើយបានដូរសម្ដីរៀបរាប់អំពីឫសគល់ពណ៌
ដែលធ្វើឲ្យវប្បធម៌រលាយបាត់បង់ដូចជ័រ
ភ្លេចសីលធម៌គ្មានសម្ដីបាត់ហើយជាតិខ្មែរយើង។
